நான் 'மூத்த' பிள்ளை!
விறகுக் கட்டை
விளக்குமாறு
கரண்டிக் காம்பு
கழற்றிப்போட்ட செருப்பு
பள்ளிக்கூட பெல்ட்
பட்டை அடி ஸ்கேல்
இவையெல்லாம்,
'அடி'க்கடி பேசும் என்னிடம்...
அப்பாவும் சித்தியும்,
நான்...இயற்கை பேசுகிறேன்!
எங்கு பார்த்தாலும் புலம்பல் இப்படியா பெய்வதென்ற குமுறல்... வெள்ளம் என்கிறீர்கள் வெறுப்பைக்கொட்டி எழுதுகிறீர்கள்... உள்ளும்புறமும் தண்ணீரென்று ஊரெல்லாம் அங்கலாய்க்கிறீர்கள்... ஆனால், என்ன குற்றம் செய்தேன் நான்? வா வா என்று வருந்தி அழைத்தீர்கள்... வாடுது பயிரென்று வயலில் நின்று விம்மினீர்கள்... கடவுளே, உனக்குக் கண்ணில்லையா? என்று கையை நீட்டிக் கதறினீர்கள்... கடனைக் கட்ட வழியில்லாமல் கடிதம் எழுதிவிட்டுக் கழுத்தில் கயிற்றை மாட்டிக்கொண்டீர்கள்... கோயில் கண்ட இடமெல்லாம் யாகத்தீ வளர்த்தீர்கள், மழைக்காக ஜெபித்தீர்கள், தொழுகையில் அழுதீர்கள்... கழுதைக் கெல்லாம் கல்யாணம் பண்ணிவைத்து வெய்யில் வானத்தை வெறித்து நின்றீர்கள்... மரங்களுக்குப் பதிலாக மாடிவீடாய் அடுக்கிக்கட்டி இறங்கிவந்து அனைவருமாய் கூட்டுப் பிரார்த்தனை செய்தீர்கள்... ஏரிகளில் இடம்வாங்கி எடுப்பாய் வீடுகட்டி ஏசி போட்டு மாளவில்லை எப்போ வரும் மழையென்றீர்கள்... இத்தனையும் கேட்டுவிட்டு எத்தனை தவிக்கிறீர்களென்று, ஐயோ என இரங்கி ஆறுதலாய்ப் பொழிகையில், குளமாகுது ஊரென்று குமுறிக்குமுறி அழுகிறீர்கள்
வரிகள் மனதைப் பிசைகின்றன. இந்த வலி எந்தப் பிஞ்சுகளுக்கும் வேண்டாம் என மனம் பிரார்த்திக்கிறது.
பதிலளிநீக்குநல்ல கவிதை.
நீண்ட நாட்களாக பதிவில்லையே உங்களிடமிருந்து என நினைத்திருந்தேன்.
நன்றிகள் அக்கா.
பதிலளிநீக்குவிடுப்பு கொஞ்சம் பெரியதாகிவிட்டது.இனி, வழக்கம்போல பதிவுகள் தொடரும் :)
padiththu viddu
பதிலளிநீக்குmanam rompa kamamaaka irukku
இதுபோன்ற வலிகள் வலுவானவை....சின்ன இதயங்களுப் பெரிய அடிகள்...
பதிலளிநீக்குoh...ithu mathiri kuzhanthaikal romba pavam :-(
பதிலளிநீக்கு